Posledni puć

Słónčko so chowajo za bliskimi horami,
dźeń so skónči z wulkimi krokami.
So zdaloka mi bližaca kurjawojta ława    

doprědka mój wid je naraz mi brała.        

Puć mam kročić dołhi a kamjenjaty,
napinanja mi rubja wšě moje mocy.
Cil je cuzy a wobćežnje so běži,       

strach nad mojimi myslemi knježi.

Zadwělować póčnu, čim bóle so ćmička,
to miły hłós mi do wucha šepta:
“Dowěru měj, wzmi chětř moju ruku,
na překrasne městno će dowjesć budu!“

“Mjelč a dźi preč!“, ja znapřećiwju,
“Dočasnje wudychać, to hišće nochcu.
Sym połneje wole a scyła ‘šće młody,                  

čas je dźě dołhi hač k poslednjej nocy."       

“Njebudź hłupy, bratře mój so čwělujo,
pój spěšnje ze mnu do raja mojeho“,
praji hłós ze zwukom raznym,
mi dyrkotacemu a z ćěłom słabym.

„Čehodla wupuća za mnje žan’ njej’,

dyrbju so podać swojemu wosudej?“,

Cuzbnika  prašam so wótře a zdychujo,

na hišće młode swoje žiwjenje zhladujo.

(krótka přestawka)

Ćežko pak  bije so wutłej wutrobje,

wučerpanosć poćežuje dychanje.

"Čakaj na mnje!", rjeknu hłosej spokojny,

wědźo, zo duch mój njeje zachodny.