Són wo lěću

Ćma. Na kóncu widźenja dźělena,

a wšitko dósta liniju, barbu.

Z ćmoweje šablony nocy 

słónco rěza njebjo, zemju.

Pruha. Do wšeho podata

a hibot po wšej zemi.

Tak so wšitko wožiwja,

hladajo wěčnoh wobliča.        

Dych. Kiž z běło-módrych

rumow přepłuwa wšě trawički.

Žołmowate morjo w šaće

žołtym, zelenym, rosćo-kćějacym.

Duch. Wody najmjeńši kruch,

žiwi žiwosć žiwjenja.

A kóždehožkuli wozboža,          

kiž so jeho napjelnja.

Šćežki. Kaž zawjerćane hrjebički

wleča so w próše.

A ludow ludźik ludowski,

po nimi  měrnje poběži.

Spad. Z nim wječorny šat

mile padnje po lěsach.

Zwony ćmičkanju wotmołwja,

z wjeskow sem wone wołaja.

Knyskot. Twari sonam hród

při wohenju a hudźenju.

Wot nocy so chwilka hišće žada,

prjed hač měsačk za krajom hlada.

Duša dźěsća słónca žedźi

za lěćom so a pusta leži.